مقاله هنرنوازی در سده نوزدهم ایران (ترجمه مقاله هنر)

عنوان انگلیسی مقاله: Art Patronage of the Nineteenth Century Iran

عنوان فارسی مقاله: هنرنوازی در سده نوزدهم ایران

طبقه بندی: هنر

فرمت فایل ترجمه شده: فایل Word ورد 2007 یا 2003 (Docx یا Doc) قابل ویرایش

تعداد صفحات فایل ترجمه شده: 16

لینک دریافت رایگان نسخه انگلیسی مقاله: دانلود

چکیده

هنرنوازی (پشتیبانی مالی و معنوی هنر) در ایران دوران قاجار (1975- 1925) شاهد فرازونشیب های برجسته ای بود. عناصری مانند دسترسی به مواد نقاشی، مدارس هنری تازه گشوده شده، پشتیبانی مالی آموزش در مدرسه های هنری و کار برای روزنامه ها و ناشران همه به هنرمندان کمک کرد تا خودکفاتر شوند و در جایگاه خود در رابطه با هنرنوازان بیشتر جا بیفتند. چنین دگرگونی هایی شمار و گونه هنرنوازان را افزایش داد. برای نمونه، طبقه متوسط، به خرید نگاره های چاپ سنگی (لیتوگرافی) و عکسهایی دست زد که به چشم همگان بسیار زیبا می نمود. پیامدش به وجود آمدن علاقه ایرانیان به نقاشی واقع گرای اروپایی شد که در آن زمان از نقاشی سنتی برتر دیده می شد. به عکس، هنرنوازان اروپایی به دنبال کارهای هنری سنتی و باستانی بودند. علاقه آنها برخی از هنرمندان را تشویق کرد تا سبک سنتی نگارگری دست نوشته ها را از نو زنده کنند و برداشت تصویری اروپایی را در سبک ایرانی (که به مینیاتور ایرانی نامدار بود) جای دهند و به این ترتیب سبک تازه ای بیافرینند.

مقدمه

نیروی هنرنوازی در رهبری هنرمندان و در نتیجه در شکل بخشیدن به هنر در ایران در دوران قاجار (1175- 1304) را نمی توان نادیده گرفت. بهترین استادان هنر آن دوران زندگی خود را در دربارهای شاهان و با کار سفارشی می گذراندند تا دهه های پایانی سده نوزدهم که کمال الملک، هنرمند دربار ناصرالدین شاه و مفظرالدین شاه دربار را ترک کرد و شروع به نقاشی روی بومهای سفارشی و غیرسفارشی کرد. شاید او نخستین نقاش درباری بود که دربار را ترک کرد و کارگاه نقاشی مستقلی برای خود به راه انداخت. (1) عناصری مانند دسترسی به مواد نقاشی، مدارس هنری تازه گشوده شده، پشتیبانی مالی آموزش در مدرسه های هنری و کار برای روزنامه ها و ناشران همه به هنرمندان کمک کرد تا خودکفاتر شوند و در جایگاه خود در رابطه با هنرنوازان بیشتر جا بیفتند. پیامد اصلی این جریان، پیدایش فردگرایی در میان هنرمندان پابه پای نیازهای جامعه ایرانی و علاقه هنرنوازان بود.

ردپای فرهنگ و تمدن مصر باستان در داستان سمک عیار

عنوان انگلیسی مقاله: Traces of Ancient Egyptian Culture & Civilization of Samak-e Ayyar
عنوان فارسی مقاله: ردپای فرهنگ و تمدن مصر باستان در داستان سمک عیار

بخش: ادبیات

فرمت فایل ترجمه شده: فایل Word ورد 2007 یا 2003 (Docx یا Doc) قابل ویرایش

تعداد صفحات فایل ترجمه شده: 18

لینک دریافت رایگان نسخه انگلیسی مقاله: دانلود

چکیده
چگونه افسانه ها از رویدادهای تاریخی بهره مند می شوند؟ نقش حافظه جمعی ملت ها در این بهره وری چیست؟ چگونه رود افسانه ها از سرچشمه رویدادهای تاریخی جاری می شوند؟ چگونه جویبارهای خاطره جمعی که از رویدادهای تاریخی زمان های گوناگون جاری شده اند، به هم می پیوندند، در هم می آمیزند و رود افسانه را به وجود می آورند؟ چگونه رود افسانه در طول زمان تغییر مسیر می دهد و با باورهای عصر روایت هماهنگ می شود؟ افسانه چگونه در زمان و مکان تغییر شکل می یابد و با رویدادهای تاریخی دیگری می آمیزد؟ و بسیاری پرسش های دیگر که بررسی مختصری از داستان سمک عیار و الهام آن از روابط ایرانیان و مصریان در دوران باستان، شاید بتواند روشنگر برخی از این پرسش ها باشد.

مقاله در رابطه با وزرای دوره مغول

نام درس: نقد و بررسی تاریخ ایران در دوره مغول و تیموریان و حکومتهای محلی

فهرست

1- مقدمه
2- اهمیت وزارت
3- وزرای ایرانی دوره مغول
محمود یلواچ (وزیر ایرانی چنگیزخان و اوگتای)
مسعود بیک بن محمود یلواج (وزیر کیوک و منگو)
امیراحمد بناکتی- وزیر قوبیلای قآن (یکی از چهار وزیر او)
4- وزرای عهد ایلخانان
سیف الدین بیتکچی (وزیر هلاکو)
شمس الدین جوینی (وزیر هلاکو، آباقا، احمد تکودار)
امبر بوقا (وزیر ارغون)
جلال الدین مخلص سمنانی (وزیر ارغوان)
سعد الدوله یهودی (وزیر ارغون)
خواجه صدرالدین اجمد خالدی زنجانی (وزیر گیخاتو)
جمال الدین دستجردانی (وزیر امور مالی باید و خان)
خواجه صدرالدین احمد زنجانی (وزیر غازان)
خواجه جمال الدین دستجردانی (وزیر غازان)
5- وزارت توأمان
خواجه رشیدالدین فضل الله و خواجه سعدالدین ساوجی (وزیر غازان، اولجایتو)
خواجه تاج الدین علیشاه جیلان و خواجه رشیدالدین (وزیر اولجایتو، ابوسعید خواجه علیشاه به طور مستقل - وزیر ابوسعید)
رکن الدین صاین (وزیر ابوسعید)
دمشق خواجه (وزیر ابوسعید)
غیاث الدین محمد بن رشید الدین و خواجه علاء الدین محمد (وزیر ابوسعید و ارپاخان)

فهرست منابع و مأخذ
1- آق سرائی، محمود بن محمد کریم، مسامره الاخبار و مسایره الاخبار، به سعی عثمان توران، بی جا، بی تا
2- اشپولر، تاریخ مغول در ایران، ترجمه محمود میرآفتاب، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی، 1380.
3- اقبال آشتیانی، عباس، تاریخ مغول و اوایل ایام تیموری، تهران: نامک، 1376.
4- اقبال آشتیانی، عباس، تاریخ مغول (از حمله مغول تا تشکیل دولت تیموری)، تهران: امیر کبیر، 1379.
5- بیانی، شیرین، دین و دولت در ایرن عهد مغول، 2 ج، تهران: مرکز نشر دانشگاهی، 1375.
6- بیانی، شیرین، مغولان و حکومت ایلخانان در ایران، تهران: سمت، 1379.
7- پطروشفسکی، تاریخ ایران کمبریج، ترجمه حسن انوشه، تهران: امیرکبیر، 1379.
8- حمد الله مستوفی، ابن ابی بکر احمدبن نصر قزوینی، تاریخ گزیده، به اهتمام عبدالحسین نوائی، تهران: امیر کبیر، 1329.
9- خواند میر، غیاث الدین بن همام الدین الحسینی، تاریخ حبیب السیر، ج3، تهران خیام، 1333.
10- خواندمیر، غیاث الدین بن همام الدین، دستور الوزرا، مصحح سعید نفیسی، تهران: اقبال 1317.
11- رشیدالدین فضل الله همدانی، جامع التواریخ، به کوشش بهمن کریمی، 2 ج، تهران: اقبال، 1338،
12- رشیدالدین فضل الله همدانی، مکاتب رشیدی، تصحیح محمد شفیع، لاهور: انتشارات کلیه پنجاب، 1945
13- رجب زاده، هاشم، خواجه رشید الدین فضل الله، تهران: انشارات طرح نو، 1377
14- شبانکاره ای، محمد بن علی، مجمع الانساب، تصحیح میرهاشم محدث، تهران: امیرکبیر، 1363.
15- القشانی، ابوالقاسم عبدالله بن محمد، تاریخ الجایتو، به اهتمام مهین همبلی، تهران، انتشارات بنگاه ترجمه و نشر کتاب، 1348.
16- لمبتن، تداوم و تحول در تاریخ میانه ایران، ترجمه یعقوب آژند، تهران: نشرنی، 1372.
17- میرخواند، محمد بن خاوند شاه بن محمود، روضه الصفا، به تصحیح جمشید کیان فر، تهران، اساطیر، 1380.
18- مرتضوی، منوچهر، مسائل عصر ایلخانی، تهران: موسسه تاریخ و فرهنگ ایران، 1358.
19- ناصرالین منشی کرمانی، نسائم الاسحار من لطائم الاخبار (در تاریخ وزراء) به تصحیح میر جلال الدین حسینی ارموی (محدث)، تهران: دانشگاه تهران، 1338.
20- وصاف الحضره، فضل الله بن عبدالله شیرازی، تجزیه الامصار و تزجیه الاعصار، به اهتمام محمد مهدی اصفهانی، بمبئی، 1269.

مقدمه
در تشکیلات اداری و کشوری و گاه لشکری، همواره وزیر نقش اول را ایفا کرده است. در طول تاریخ ایران وزارت، مهمترین رکن اداره کشور محسوب می شد چه در دورانی که ایرانی بر ایران حکومت می کرد و چه زمانی که مهاجمان بر این آب و خاک حکمرانی کردند، همه به کمک وزیران کاردان بوده. و اگر حاکمی از برکت وجود وزیر شایسته محروم بود به طور حتم عمر دولت او نیز کوتاه بود و اگر رعیت در آرامش و کشور در ثبات قرار می گرفت در سایه تدبیر و کفایت وزیر بود.

همه حکومت های بزرگ ایران چه در قبل از سلام و چه بعد از اسلام، جملگی وزرای مدبری را به خود دیده اند. آخرین ایشان، قبل از هجوم فعول، سلجوقیان بودند که با کمک وزاری کاردان توانستند یکی از بزرگترین امپراطوری ها را در زمان خود به وجود آورند و به وسیله همین وزرا توانستند آن قلمرو وسیع را اداره کنند. شاید یکی از دلایل افول زود هنگام و سریع خوارزمشاهیان تهی بودند حکومت ایشان از وزرای با کفایت بوده باشد. چنگیزخان و جانشینانش نیز به این نکته واقف بودند، حضور دیوانیان و وزراء ایرانی در دربار مغولان و همراهی ایشان در اداره قلمرو وسیع مغولان بدون شک بنا به درخواست مهاجمان بود.