رویدادهای امنیتی جدّی اخیر نشان می دهد که چندین حمله کننده از جعل IP ( پروتکل اینترنتی) برای سوء استفاده گسترده از سرورهای نام بازگشتی به منظور افزایش حملات DDoS در برابر شبکه های بیشماری، استفاده می کنند. سناریوهای حملات افزایشی به سرور نام دامنه ( (DNS از سرور های DNS برای به اجرا در آوردن حملات DoS با مصرف پهنای باند، استفاده می کنند. این نوع از حملات دارای چنین مزیتی می باشد که پیام های پاسخ داده شده DNS (سرور نام دامنه) به طور قابل توجهی بیشتر از پیام جستجوی DNS می باشد.
در این مقاله ما طرح جدید، ساده و عملی را ارائه می دهیم که مدیران را قادر می سازد تا تمایزی را بین پاسخ های حقیقی و جعلی DNS (سرور نام دامنه) قائل شود. طرح پیشنهادی به صورت پیش بینی شده ای برای ارزیابی ترافیک DNS تمام وقت و هشدار به ناظران امنیتی، در صورت لزوم، به اجرا گذاشته می شود. این طرح همچنین به صورت انفعالی در تعامل با فایروال ها از طریق قوانبن بروزرسانی اتوماتبک برای تحریم بسته های جعلی عمل می کند. تجزیه و تحلیل ما و نتایج تجربی مشابه نشان می دهد که طرح پیشنهادی راه حل موثری را زمانی که حملات خاصی روی می دهند، ارائه می دهد.
معماری اینترنت و شبکه ارتباطات جهانی (WWW) حداقل در مراحل اولیه، بدون مد نظر قرار دادن جدی موضوعات امنیتی مطرح می گردند. حمله کنندگان این حقیقت را مد نظر قرار می دهند تا دسترسی غیرمجاز را انجام داده یا باعث رد سرویس (DoS) در خدمات مورد نظر می گردند. اصطلاح DoS نشان دهنده تلاش بدافزارها برای انتقال سرویس های مورد نظر و یا ارتباط غیرقابل دسترس برای کاربران قانونی می گردد.
بیشتر مردم قبل از ارسال نامه، پاکت آنرا مهر و موم می کنند و در آن را چسب می زنند. اگر از آنها بپرسید که چرا این کار می کنند، احتمالاً بعضی سریعاً این چنین پاسخهایی می دهند که ک «واقعاً نمی دانم»، « از روی عادت چرا که نه؟» و یا «چون همه اینکار را می کنند» ولی بیشتر جوابها حول این محور خواهد بود که؛ «برای اینکه نامه از پاکت بیرون نیفتد» و یا «برای اینکه بقیه نامه را نخوانند». حتی اگر نامه ها حاوی هیچ اطلاعات شخصی مهم و حساسی نباشد باز بیشتر ما دوست داریم که محتوای مکاتیات شخصی مان به صورت خصوصی حفظ شود و برای همین پاکت را چسب می زنیم تا کسی به غیر از آنکسی که ارتباط با او انجام شده آنرا باز نکند و محتوای آن را نفهمد.
اگر ما پاکت را بدون چسب یا مم نفرستیم هرکسی که نامه به دستش برسد می تواند آنرا بخواند. در حقیقت آنها می خواهند که این نفوذ وجود داشته باشد و منعی هم برای آنچه می خواهد وجود ندارد. از این گذشته اگر آنها نامه را بعد از مطالعه درون پاکت قرار داده باشند ما متوجه نمی شویم که کسی آنرا خوانده.
برای بیشتر مردم ارسال Email یک جایگزین خوب برای استفاده از پست است. Email یک روش سریع ارتباطی است که مسلماً بدون پاکت ارتباط را انجام می دهد. در حقیقت اغلب گفته شده ارسال Email مثل ارسال یک نامه بدون پاکت است. واضح است که هر کسی بخواهد پیغام محرمانه یا شاید پیغام شخصی را به وسیله Email بفرستد باید روشهای دیگر محافظت آنرا بیابد یک راه حل عمومی، رمزنگاری و رمزگذاری پیغام است.
اگر پیغام رمز شده ای بدست شخصی غیر از طرف ارتباطی شما بیافتد، باید برایش به صورت نامفهوم پدیدار شود. استفاده از رمزگذاری برای محافظت Email ها هنوز به طور گسترده در نیامده است اما در حال افزایش است و این افزایش کماکان ادامه دارد. در ما می سال 2001 یک گروه اروپایی پیشنهاد کرد که تمام کاربران کامپیوتری باید تمام Email هایشان را رمز کنند تا مورد جاسوسی از طرف شبکه های استراق سمع آمریکایی و انگلیس قرار نگیرد.
نظام های سیاسی برحسب معیارهای مختلفی قابل تقسیم بندی هستند. ارسطو به موضوع طبقه بندی انواع حکومت علاقۀ خاصی داشت. در این کار وی بر دو محور تکیه می کرد: یکی معیار شمار حکام و گروه حاکمه و دوم ویژگیهای اخلاقی نظام ها؛ از این حیث که در خدمت منافع خصوصی حکام یا مصالح عمومی باشند. با ترکیب این دو معیار سه نوع رژیم به دست می آید: حکومت های تک نفره خوب یا بد؛ یعنی مونارشی و جباریت؛ حکومتهای چند نفره خوب یا بد، یعنی اریستوکراسی و الیگارشی و حکومت های خوب یا بدی که دردست شمار کثیری از مردم باشد، یعنی پولیتئی و دموکراسی.
همچنین به نظر ارسطو نظام های سیاسی یا قوانین اساسی به حسب روش سازماندهی به سه عنصر حکومت قابل طبقه بندی بودند. سه عنصر حکومت عبارتنداز: عنصر تصمیم گیری در سیاست داخلی و خارجی، عنصر اداری یعنی کل مناصب اجرایی حکومت و عنصر قضایی. عنصر اول وسوم معمولاً در اختیار حکام اصلی مثلاً پادشاه یاگروه حاکمه در الیگارشی هاست. اماعنصر دوم ممکن است مبتنی بر انتقال موروثی مناصب، انتخابی بودن آنها و یا قرعه کشی باشد. انتخابات بویژه در اریستوکراسیها معمول بود که بیش از رژیم های دیگر بر فضائل مدنی و سیاسی استوار بودند. روش قرعه کشی نیز در دموکراسیها معمول بود.
درقرون جدید علاوه بر معیار عددی، ملاک تفکیک و رابطۀ قوای حکومتی با یکدیگر در تقسیم بندی رژیم ها مورد توجه قرار گرفت. شارل لویی منتسکیو (17551689) نظریه پرداز فرانسوی در کتاب معروف خود روح القوانین استدلال کرد که طبقه بندی قدیمی رژیم های سیاسی به مونارشی، اریستوکراسی و دموکراسی رسا نیست، بلکه باید رژیم ها را به مونارشی، استبداد و جمهوری (چه دموکراسی و چه اریستوکراسی) طبقه بندی کرد. اساس این طبقه بندی را اصول هریک از آن نظام ها تشکیل می دهند که عبارتند از: افتخارجویی (مبنای مونارشی)، ترس (اساس استبداد) و فضیلت مدنی (اساس جمهوری). همچنین به نظر منتسکیو حکومتهای معقول و معتدل آنهایی هستند که میان سه قوۀ مجریه، مقننه وقضائیه، تفکیک و توازن ایجاد کنند. هریک از قوا باید به وسیلۀ نهادهای جداگانه ای اجرا شود و نمایندۀ شأن اجتماعی خاصی باشد. اشراف باید برقدرت و اقدامات عامه مردم نظارت کنند و مردم نیز متقابلاً بر اشراف نظارت داشته باشند. به نظر منتسکیو حکومت مطلوب، حکومتی مرکب از عناصر سلطنتی، اشرافی و جمهوری بود، زیرا ویژگی اصلی چنین حکومتی، تفکیک قوا و نظارت آنها بر یکدیگر است.
در مباحث پیشنین از دو معیار برای تقسیم بندی انواع کلی نظام های سیاسی سخن گفتیم: یکی طبقه بندی آنها بر حسب غلبۀ یکی از وجوه اساسی دولت و دوم بر حسب نوع رابطۀ دولت با طبقات اجتماعی.با کاربرد این معیارها ویژگیهای بیشتری دربارۀ انواع نظام های سیاسی شناخته می شود.
3 دفترچه سوال عمومی (60 سوال سال 84 / 60 سوال سال 86 / 100 سوال سال 89) (همراه با پاسخنامه)
– تعداد مجموع سوالات: 220
غیر متمرکز کردن امور آموزشی یک پدیده جهانی می باشد. اما در یک مفهوم موارد پنهان آن بیش از موارد آشکار می باشد.این مورد اغلب شامل واگذاری حق انتخاب به مدارس محلی و سطح جامعه می باشد. اما دو مشکل بزرگ همچنان وجود دارد؛ ابتدا اینکه در تمام موارد، جنبه های کلیدی حق اختیار در سطوح مرکزی و منطقه ای باقی می مانند. در چنین مفهومی، غیر متمرکزسازی به عنوان یک نام بی مسمی می باشد. دوم اینکه زمانی که فرایند غیر غیر متمرکزسازی واقع می گردد، معمولا اشاره ای به عناصر ساختاری اشاره دارد (همانند شورای مبتنی بر محل)، بنابراین منجربه از دست روفتن فعالیت ها و ظرفیت های روزمره منجر به بهبود فعالیت های مدارس می شود، می گردد. آن چه که ما را به سمت جلو سوق می دهد درک وسیع تری از این موضوع می باشد که، a) تحت چه شرایطی، مدیریت بر مبنای مدارس، بهترین نتیجه را ایجاد کرده و b) نقش های نسبی و روابط بین مدارس/جوامع و منطقه/مرکز چه می باشد. مقاله موجود این سوالات را به صورت چهار موضوع مطرح می کند. در ابتدا اینکه ما به طور مختصر به بررسی تحقیقات منابع غربی برای تعیین این موضوع می پردازیم که چرا مدیریت مدارس (SBM) معمولا موفقیت آمیز نمی باشد. دوم ما به بررسی مقالات جدید که به باز کردن موارد مربوط به مدیریت مدارس ((SBM می پردازند، اشاره می کنیم تا شرایط و فرایندهایی را که SBM تحت آن کار می کند، تعیین کنیم. به طور قابل توجه این موارد شامل شرایط درونی مدارس و جوامع و زیرساخت های بیرونی می باشد. سوم، ما بررسی های اخیر را در ارتباط با تعیین شباهت ها و تفاوت ها در ارتباط با تحقیقات کشورهای غربی ادامه می دهیم. ما به طور خاص، به سومین بخش در ارتباط با پروژه هایی که نتایج مورد نظر را مد نظر قرار می دهند، توجه می کنیم. در بخش چهارم، ما کاربردهای استراتژیکی اصلی برای ایجاد توسعه مدارس، که نتایج آموزشی را مد نظر قرار می دهند، به طور خلاصه بیان می کنیم.